Ey İstanbul Şiiri - Emin Gümüştepe

Ey İstanbul
Kundağında tertemiz bir bebek
Duvağıyla mahrem bir gelin
Ve aşksın sen istanbul
Yarasın öyle derin

Uzaklarda bir yerlerdeyim
Nefes almam yaşamam sende
Ne de gözüm değer tek bir semtine
Sen ki bende yaşarsın
Soluklanırsın ciğerlerimde

Fatih olur yıkarsın burçlarımı şahilerinle
Sinan olur göğe yükseltirsin başımı
Ben ki istanbul hasretinle divaneyim
Söyle bir fısıltı ver
Bağrıma basayım hangi taşını

Ah kurtlanmış yaram istanbul
Aynada solan benzim
Bilirim yeni umutlara gebesin
Kırılan dal da senin
Ve yeşeren filizdesin

Umut fışkırır göğsünden yetimlerin kursağına
Ah istanbul soğuk kaldırımlarınla
Kimsesizlerin başını okşarsın
Kaldır duvağını mahrem değilim
Senki bana anamın sütü gibi helalsin...