Ey! İnsanoğlu… Şiiri - Aynur Meydan

Yaradan kullarını yaratırken,
Adil davranmış,
Hiçbir şeyi esirgemeyip,
Ne gerekiyorsa vermiş.

Akıl,fikir,irade.
Sevmek,bağlılık,sadakat,
Sahiplenme,kıskanma,ait olma,
Ama hepsinin özünde hoşgörü.

Peki nerede.
İbadet bile aslında sevmek değil mi?
Yunus Emre kime aşıktı sizce.
Hem de koşulsuz karşılıksız değil miydi?
Sevgisi,saygısı,hürmeti ve bunu dağıtma gücü.
İnanmadan geçmez mi tüm dinlerin temeli.

Nasıl olacak birbirimize güvenmeden,
Arkamızı dönemeden en yakınlarımıza bile.
Nasıl yürüyeceğiz ele ele hayat yolunu,
Sevdalar, o büyük sevdalar nerde.

Hani dostluklar parayla pulla değişilmeyen,
Ölüme dek süren ve hatta,
Hatta ölümden sonra da yaşayacak olan ,
O dolu dizgin arkadaşlıklar,
Gözü kara hepimiz birimiz, birimiz hepimiz için diyen,
Nerede hastalıkta, sağlıkta,
İyi günde, kötü günde diye edilen yeminler,

Bunların yerini hırslar aldı,
Paraya ait, kariye ait,
Basamak basamak yükselmek yerine
Birbirlerini kötüleyerek çıkıyorlar,
Merdivenleri artık.
Aile diye bir şey de kalmadı.
Ah ne aykırı doğaya,ilime,dine,
Olup bitenler.

Biz bozulmayalım ne olur.
Yolumuza devam ederken,
Doğrudan,sevgiden,birlikten,
Hatır ve gönülden uzak durmayalım.
Her şeye rağmen biz,
Elele tutuşup
Hayata beraber devam edelim.

22/11/2009