Ey İnsan Şiiri - Mustafa Yaman 2

Karanlık çökerken ufkun ağır perdeleriyle
Yıldızlar, tanrının titreyen gözleri gibi bakar
Gökdelenler yükselir mağrur halleriyle
Aşağıda ise bir halk, ekmeği için ağıt yakar.

Ey insan! Nedir bu sendeki dinmeyen gurur
Denizler bile diz çökerken göğün önünde
Zaman, sessiz bir cellat gibi başında durur
Hesap sorar her gölge, mahşer gününde.

Işık sızmıyorsa eğer merhamet kapısından
Zirveler buz tutar, ruhlar ise birer kuyu
Uyan artık bu sahte zaferin uykusundan
Çünkü vicdandır insanın en derin uykusu.