Ey Hüzün Şiiri - Hatice Elveren Peköz

Hüzün
…Göçmen kuşlarla gideli, aklım uçar gider.
Hüznüm ıslatır kaldırımları.
Şimdilerde toprağa yalnızlık ektim, baharı bekliyorum.
Hüzün yüzlü insanlarla dolup taşıyor kaldırımlar.
Bilinmezlerin ötesinde, al gelinlikli düşlere uyanıyorum.
Ellerinde demet demet yalnızlıklar.
Oysa, kelebeklerin tül kanatları altında dünya…
İnsanlardan hüzün alıp, gülücük satıyorum!

…Ey hüzün, uzaklaş artık!
Çek git yıkık dökük düşlerimden.
Şimdi bahara giyindi pembe düşlerim.
Baharda, asık yüzlü insanlar bile şiir’leşirler.
Şehirlerin tüm pencereleri sonuna kadar açılır.
Kapı önlerinde gül gülüşlü çocuklar oynaşırlar.
Gelinlik kızlar, allı-tüllü düşlere uyur ve uyanır.
Yaz da ha geldi, ha gelecek.
Perdeleri arala ve hüzünleri çıkar üstünden.
Sokaklarda çocuklar, düğünler, şenlikler var.
Mavili, yeşiller giyiniyorum.

Hatice Elveren Peköz