Ey Gönül Şiiri - Yücel Turan

Kimi kaybettim bu eriyip giden mum ışığında
İçimi kıyıp geçen sert bir yumruk var
Nasıl da keskin
Nasıl da anlamsızca oturmak kırık bacaklı sandalyede
Kulak vermek etrafta ki kuru ve boş kelimelere
Birde kapılmak herkese ait dokuzcanlı şüphelere
Dalından kırılıp kurak mevsimin habercisiyken
Ve denizlerin en karanlık tarafına kimse gidemezken
Sen nasıl bir hazine buldun
Ey gönül kendin değerinden

Şimdi kime kıyacaksın kimi yıkacaksın
Masum kalmayacak senin yüzünden
Bu şehrin tüm suratları
Adresi bilinmeyen bir yere yollayacaksan eğer
Ne diye bu karmaşa
Ne diye bu sitem
Hiç bilmediğin bir çiçeği koklarken ciğerlerin yabancılaşacak
Ey gönül kendi değerinden

Gitme ne olursun göremem bir daha seni
İlk an ilk zaman ilk aşk
Gideceksen eğer
Hatırda ne varsa olmadığı bir zamana götür
Sonra bırakta mutsuz kahkalara duyulsun dağlardan
Sevilmeyi beklesin tüm taşlar , topraklar
İçime buram buram sesin dolsun isminden
Ey gönül kendi değerinden.