Ey Gafil İnsan Şiiri - Arif Öztürk

Her maddede ruh, her maddede can
Her madde Allah'ı anıyor her an
Gönül gözü ile bakmıyorsa can
Nasıl görürsün ki ey gafil insan?

Huzuru her zaman kendinde ara
Bedene ruh veren rabbinde ara
Dikmişsin gözünü çok uzaklara
Nasıl bulursun ki ey gafil insan?

Dokuz ay karnında taşıyan anan
Hem can olmuş sana hem de canan
Takdir etmedikçe rahmeti, Rahman
Nasıl yaşarsın ki, ey gafil insan?

Yükselmişsin ama en son rütbeye
Bilmezsin yolculuk nerden nereye
Evrende kurulu bu nizam niye
Nasıl düşünmezsin ey gafil insan?

Soruyor ya Veysel, o büyük üstad:
Dünyaya gelmende ne idi maksad
Bilmiyorsan eğer ahreti vuslat
Nasıl görürsün ki ey gafil insan?

Sanırsın galiba ölüm çok uzak
Asla bilemezsin ne kadar uzak
Tecelli edince kaderi mutlak
Mutlaka olursun ey gafil insan?

Kula kulluk etmek, en büyük hata
Kuldan medet ummak en büyük hata
Kulsun, kulluğunu bilmemek hata
Nasıl bilmezsin ki ey gafil insan ?