Ey Dost Şiiri - Tevfik Çilsoy

Issız bir dağ yamacındasın
Ellerin soğuk, kalbin buruk.
Kim korkuttu seni?
Kim söküp aldı cesur benliğini
Yılmayan bedeninden?
Hangi meyhanede harcadın bileklerini?
Niye kanınla doldurdun
Kılıçtan keskin kalemini?
Bir cehennem kuytusunda aramak varmış
Senin o bulutlara yoldaş olmuş yüreğini.
Yalnız kalma diye geldim
Yanımda tüm insanlardan birer parça getirdim.
Fıratı, Dicleyi aldım koynuma
Senin, benim, ötekinin hepimizin derdi
Kahpe cehennemi söndürmeye geldim.
Söyle bakalım
Hepimiz ağlasak
Gözyaşlarımız yeter mi
Kor yangınlarımızı söndürmeye?
Kendi dünyamızı kursak,
Mutlu olmayı kaldırır mı benliğimiz?
Ey dost!
Bırak çaresizliği okunmayan
Raf süsü olmuş kitaplar arasında.
Derdini bırak
O kimseye kısmet olmayan
Ne yaptıysak içemediğimiz
otuzbeşliklik rakının son damlasında.
Gülümse ki herkes hayran kalsın
İçten kahkahalarına.
Ayna olacaksın bana
Buna mecbursun
Çünkü ben sende kendimi görmeliyim.