Ey Diyarbakır Şiiri - Atila Yalçınkaya

Ey Şehir
Keşke yüreğinde kaybolsam
Arsız sokaklarında,
gözü yaşlı amaçsız dolaşıversem.

En bahalı vakitleri baş başa vererek tüketsek
Göğün demir velev ki yerin olsa da bakır
Seninle kucaklaşmak ey Diyarbekir.

Bu nasıl sevdadır ki
Gurbetin her gününde
Gün seninle başlar ve öylede son bulur
Ulu bedenine doğan her günün sıcaklığı
Gurbet odalarımı ısıtıverir
Sevdan nasıl bir sevdadır ki
Hayallerimiz tüketemedi güzelliğini
Menkıbelerin bitmedi dilimizde
Seni unutmak ne mümkün

Uzaktan yaşarım mevsimlerini
Yüreğimde duyarım acılarını sevinçlerini
Boranın ürkütür senden uzakta
Bir fırtınan bin fırtına yürekte
Hasretin yiyip bitirse de
Sevdanla yeşerir ümitlerim.
Ey gönlümün şehri
Senin ikliminde
Mümincedir gavur komşunun hayatı
Babilin asma bahçelerinde ölse
senin bağrında gömülmek ister aşıkların.
Her yetimi besler şefkatin
Kimsesize açıktır bağrın
Seni sevmek bir onur
Kadim yüreğinde kaybolmak
seni sevmek ne güzel.