Ey Deprem Şiiri - Yunus İde

Soğuk bir geceydi…
İnsanlar uykuda, saat 04.17’de.
Takvimler 6 Şubat 2023’tü.
İnsanları uykusundan uyandıran bir kâbus başladı o gün
Çocuk, bebek, genç, yaşlı ayırt etmedi bu kara kâbus…
Hiçbir kâbus bu kadar gerçek olmamıştı o güne kadar
Hiçbir kâbus bu kadar can almamıştı.
Alacağını toplu almaya gelen bir alacaklı gibi
On şehirden, on binlerce can aldı.
Binlerce bina, binlerce yuva yıktı gelişiyle…
Yetmedi, ne kadar mal varsa heba etti.
Doymayınca gözü gidip tekrar geldi
Aynı gün saat 13.24’te.
Alamadığını, arda kalanı da geri aldı.
Çocuklar yetim ve öksüz, anneler çocuksuz kaldı.
O gün herkes evsiz, o gün herkes çatısız
O gün herkes…
Savaş yokken savaşı yaşadı insanlar.
Maraş, Adıyaman, Antep, Hatay, Urfa
Kilis, Diyarbakır, Adana, Osmaniye ve Malatya.
İşte o gün herkes yarım, herkes eksik, herkes az kaldı.
Böyle olmamalıydı ama böyle oldu.
Ölen insanlardı, ölen şehirlerdi, ölen hayallerdi.
Geriye kalan yalnızlıktı, sessizlikti, acıydı.
Geriye kalan hiçbir şeydi…
Bir deprem ancak bu kadar öfkeli olabilirdi.
Asıl kâbus kalanlar, sağ kurtulanlar içindi.
Artık bu şehirlerin hiçbir sokağında çocuk sesi olmayacaktı, olmadı…
Her yer moloz, her yer toz…
Hayat devam etmeliydi.
Artık hiçbir şey eskisi gibi olmadı
Hayat hep eksik devam etti o günden sonra.
Bu şehirlerde hikâyeler bitmişti artık.
Ne mekân, ne zaman ne karakter kalmıştı
Sadece acısı devam ediyordu.
Yaşamak ilk defa ölmekten zor olmuştu.
Ölmek için insanlar ilk defa dua etmişti.
Ey deprem!
Artık alacağın olmasın.
Yurduma uğrama bir daha.
Alacağını fazlasıyla aldın.
Sonsuza dek uykuya dal.
Ey deprem!
Lütfen bir daha gelme.
Sen gelince herkes gidiyor.
Sen gelince yalnızlık geliyor, acı geliyor.
Sen bir daha bu kadar yıkıcı olma.
Seni hiç sevmedim ve hiç sevmeyeceğim.
Umarım bu son gelişin olmuştur.

14.02.2023

Yunus İde
Kayıt Tarihi : 18.2.2023 19:48:00