Ey Benim Garip Anam Şiiri - Mehmet Çoban ...

Nicedir bir deli rüzgâr esiyor şu başımda
Bazen poyrazdan, bazen karayelden
Göğsüme vura-vura içimi kanıyor
Kar, boran, sis, duman gibi
Bana geçit
Bana çığır vermiyor
Yollar bana kapandı
Niye ben hep
Bahtsız guguk kuşu
Niye ben hep
Bahtsız bahtım gibiyim
Her bahar
Her yıl
Bir-bir
Niye sevdiklerimi yitiriyorum
Ah anam ah, ey benim garip anam
Söyle, ben başımı alıp hangi dağlara
Hangi kayalara, hangi uçurumlara gideyim

Yazmak istemeyen kalemim, bitmeyen derdim
Hani benim o sevdiklerimi, hani o yitirdiklerim
Hani o benim yakınlarım
Hani babam, amcam
Dedem
Çok sevdiğim ninem
Hani hayranlık duyduğum
Yoldaşım
Hani baharım
Yazım
Hani gelinciğim
Gözün kör olsun
Ey zalim felek
Niye her yıl
Ağıtlar yakıyorum
Niye acılarım bitmiyor
Gözyaşlarım dinmiyor
Ah anam ah, ey benim garip anam
Niye fidansız kalan bağım, bir de yaralı yüreğim var

Gökyüzü duman-duman yeryüzü duman-duman
Bende ne çok acı haller, ne çok yara var
Canımı yakan şu derdimi şu sızımı
Hekime sorsam o da bilmez
Yazı, baharı hiç görmedim
Güz gibiyim
Kış gibiyim
Feryatlarım
Çığlıklarım
Yüreğime doldu taştı
Gözyaşımda nehir oldu
Ah anam ah, benim garip anam
Ciğeri yaralı, bahtı karalı yaşlı anam
Derdi tüm derdimi katlayan, ağrısı bitmeyen
Sana ağıt sana ezgi olurum, sana ölürüm anam
Ruhumun derinliklerinde o dinmeyen acına ağlıyorum

Ahım ile vahım, çivilendi şu kanayan yüreğime
Gülmeyen yüzüm çilekeş, kaygılı başım
Yanan yüreğim
Ağlayan gözlerim
Beni dertten derde
Mezardan mezara
Kötü günlere sürüklüyor
Ah anam ah, ey benim garip anam
Beni dokuz ay karnında taşıyan anam
Kanıyla, canıyla “of” bile demeyip beni besleyen anam
Sırtıma taşısam hakkını ödeyemem! Hakkını helal et bana

24.02.2017
İstanbul