Ey Aşk Seni Neye Benzetip De Anlatsam

seni neye benzetip de anlatsam
ay ucumda bir geceye mi seni
yahut alabildiğince sussam
düşlerimden koridor koridor uzayan
kendi gölgesine basan bir hırsız gibi

seni bir ölünün tabutunda ilk akşam
düşünürken yaşanmamış gerçekleri
yahut ateşte açan bir simurg çiçeği
soldukları yerde küller bırakan

bir çözebilsem ölünceye seni
açılıp dilim bir konuşsam
kelimelerin peşini bıraksa anlam
söylemeden söylesem seni

seni içimde ey aşk daha ne kadar saklasam
birgün ele verecek gözlerimdeki bu ağıt seni

birgün... gözlerimdeki bu ağıt seni
yetmez (olunca) anlatmaya kalem ve kâğıt seni
haykıracak dünyaya artık (ben) ne kadar sussam
mühürlesen de artık dudaklarımı
sus deyip de kızsan...

sen sus deyip de kızsan
ben söylesem rind ile zâhid seni
ölüm, bir kızıldeniz; sen elimde âsâm
göstersem bu âdemiyete şâhid seni
bir mübârek diş, bir kutlu devrân...
hatırlar mı söyle rûyetinle «uhud» seni
merhemim derdimde, derdim benim devâm...
eylesem üflemeye devam ey dertli ûd seni
sen ile çıktı yusûf kuyudan
yoğurur ellerinde bir demirci dâvûd seni
aşk, o (güzel) belkıs; gönül, (zengin) süleymân;
öterdi çöllerde eşk ile hüdhüd seni
ey gül kokulu sevgili, ne olur bir ân, bir ân!
beklerim hep düşlerimde bin ümit seni
eksilmez dudaklarından salât u selâm
özler iştiyakle bu ümmet seni
muhtâcız irfânına biz âhir zamân
kuşatmışken ilm ile bin hikmet seni
merhemim derdimde... tek bir sözünde devâm...
ödüldür anlamak hem himmet seni
yârem derinde, aşk kanatsa ben sussam
çağırır o ân yüreğimde merhamet seni

çağırır o ân yüreğimde merhamet seni
kalplerimize nûr, âlemlere rahmet seni
yok cesâreti anmaya dilimdeki kamet seni
canımda yaşayıp da yine canımda son bulsan
ey aşk, saklarım o zaman gönlümde bir ebed seni

yakıp da bendeki her hücremi
nûr'a güneş'e mi
söyle seni neye benzetip de anlatsam
akla, düşünceye mi seni

2006, Mamak / Ankara