Ey Aşk... Şiiri - Özlem Alkan

köşe yazısında bir gazetenin,
dilinden dökülen yalnızlığı gibisin yazarın...
dili geçmiş zamanlardan bahsederken,
şevkat kokuyor cümle sonundaki nokta.

hangi nazım ölçüsü hangi kafiye kucaklar beni.
okudukça boğulduğum,
yazdıkça kaybolduğum,
daha kaç sayfa eşlik eder yalnızlığımın yanılgısına....

tanrıtanımaz hallerimden geldim bu cümle kapılarına,
yüzüme kapanmış...
ilk değil....
küskünlüğümün içinde barışla yaşamayı biliyorum.
boğuktur kalbimin ritmi...
boş atan nabzımda yankılanır her gece...

ey aşk...
yaşatıyorsun beni.
her gece öldüğüm uykumdan doğarak,
omuzumdaki kelebeğe gülümser gibidir seninle uyanmak...