Evvela Şiiri - Çizgili Mavi

Şehrin en kalabalığında
Ve tam ortasında kalabalığın...
Yapayalnız kalmış gibi mütereddit,
Küçük bir çocuk gibi, masum.
Ve kimsesiz...
Ve sessiz,
Ve sensiz...
Cebindeki son kuruşu çalınmış bir gariban gibi çaresiz...
Ve aç,
Ve açıkta,
Ve uykusuz üstelik!
Sağa sola koşturan hengamenin inadına;
Öylece duruyorum,
Sağa sola bakıyorum,
Yalnızca bakıyorum...
Ve ben her ne yana baksam,
Evvela senin orada olmayışını görüyorum!
...
Sonra bir sızı kaplıyor bedenimi,
Boğazımı yakarcasına...
Gözlerimi kör edercesine bir sızı.
Yutkunamıyorum.
Konuşamıyorum,
Orhan Veli’nin “epeyce yaklaşmışım” dediği yerdeyim...
Her şeyi söylemek mümkün,
Epeyce yaklaşmışım,
Duyuyorum;
Anlatamıyorum..!
Ve ben hangi sesi duysam hangi anda,
Evvela senin sesin olmadığını duyuyorum!
...
Okuduğum kitaplarda karşıma çıkıyorsun,
Dinlediğim şarkılarda,
Yürüdüğüm yollarda
Ve
İçtiğim her sigaranın dumanında...
Bana “az iç” dediğin sigaramda buluyorum seni,
“Uyu” dediğin uykumda rüyama gelmeme ihtimaline inat,
Ben;
Uykusuz geceler boyunca,
hayalinle konuşuyorum.
Ve ben ne zaman bıraksam hayallerimi,
Evvela senin yokluğunla sınanıyorum!
...
Bir çaresizlik sardı bizi,
Öyle büyüdü ki imkansızlığımız
Tüm imkanları, tüm mümkünleri yaktı...
Öyle bir ateşti ki yanan
Bir ateş ancak bu kadar kül edebilirdi...
Yandık, kor olduk, kül olduk...
Bir daha sönemeyecek olan bir alevin mütemadiyen yakan ateşi gibi...
Yandık... yanıyoruz... yanacağız...
Sevdanın kızıl ateşiyle,
Ve
Kavurucu aleviyle aşkının...
Yanıyorum.
Ve ben hangi sudan bir damla medet umsam,
Evvela senin de yandığını görüyorum!