Evvel Zaman Şiiri Şiiri - Hüdayi Azbay

İnsanoğlu nice derdin hancısı
Kederden kedere batırır dünya
Özünde büyürse vuslat sancısı
Aklında hükmünü yitirir dünya

Sararınca yaprak, dala el olur
Eylül kokan dağlarında yel olur
Yığılır yığılır bir gün sel olur
Her cana bir külfet yetirir dünya

Hazan yol üstünde kılınca karar
İnsan ezkârında kendini arar...
Aşığı sırrının esrarı sarar
Alemden âleme götürür dünya

Karşı dağa kara kışlar çökünce
Hep kaçarsın keder tahta çıkınca
Istırap saçına aklar ekince
Elvan elvan dertler getirir dünya

Yazılmışsa kara yazı alnına
Güpegündüz gece konar koynuna
Melanet halkası sefil boynuna
Geçirip böğrüne oturur dünya

Vuslat hayal olur, ayrılık yara
Kötü dost yüzünden çekerler dâra
Gözler yâr gözünde düşer inkâra
Kemirip ömrünü bitirir dünya

Her varlık zikreder Hakk’ı dilince...
Derviş bir tenhada Hakk’ı bulunca
Nefis bir köşeden batar kulunca
Gaflet uykusuna yatırır dünya...