Evvel Zaman/3 Şiiri - Özlem Çay

beklemek düşmüş ömre
kekeme gülüşlerin dudak büküp
kekremsi tatlara döndüğü yerde.
yas indirmiş,
hayli uzak rüzgarlar,
ki
d/eler geçermiş suskun yarayı.
mana işli ateşten gömlek dikmiş
nasırlı elleriyle ninem;
sırtına giymiş
harbin alevine girmiş dedem.
sessiz, kuytu bir yangın yürek.
sorguya çekmemiş evveli
ahiri sönmüş ferin..
uzun bir soluk alımı,alazdı an,
dili döndü anımsadı,
bağrı yandı,susa kaldı..
anımsadım an ortası,
yalnızlık çoğaltıp,
yalnız çağlarmış insan
tırnaklar uzatırmış,
eksilirken,
göğe tutunayım diye..
eksildikçe yükselip
ölüme yaklaşırmış..
mahşerin ortasında
sûretin ararmış....öz/

23.12.11~