'Evrensel Şiiri - Nurten Aktaş

Evrensel

-neyse güneş kara toprağa
gerçek aydınlanma odur insanlığa-

İçime çekiliyorum
Kayboluyorum, içime çekilerek de
Bulamazsınız, aramayın beni diyorum
Her şiir bir kitap
ve ölüm, her bir kitap
Rahat bırakın ruhumu öyleyse
Ulaşamıyorsanız düşünceme
Ölüme terk edin
Her zaman olduğu gibi, yine

İçime çekiliyorum
İçime çekiliyorum da, sonsuza askıda
Duyumsuyorum sona yaklaştığımı
Sonsuzluğu yutuyorum
Şiir böyle bir şey
Küçülüyorum içime çekildikçe
Şair böyle bir şey
Büyüyorum içime çekildikçe
Sona yaklaştım biliyorum
İçimdeki yığılma basınç
Artık içime sığmıyorum

İçime çekiliyorum
Patladığında evrende çekirdek ki
Biliyorum o bile değilsem de
(yani zerre) yinede
içimdeki evren
belli ki bu karadelikte
kimse fark etmeyecekse de
Değişmeyecek sonsuzlukta hiç bir şey
Her şiir bir kitap
ve ölüm, kendi evreninde her bir kitap
Benden saçılan her zerre
Yeni başlangıçlara gebe
Kendi görüngüsünde şair
Siz göremeseniz de
Feda eder ruhunu şiire
Şiirdeki yaratıcı yıkıcılığa
bırakır da özünü
Sürecini tamamlasın,
düşünsel evrim diye…

İçime çekiliyorum
tamamlasın da, bu tin
düşünsel yalnızlığımızda
eziyet duymasın
Düşünsel şenliğe dönüşsün
Tanrısal yalnızlığı
Düşünen adamın
ve de herkes mutlak
bu zerreciklerden
aydınlanma yolunda, içselleştirsin
kendi payına düşeni
ışığın savaşçıları
çoğalarak yücelsin, geleceğe

İçime çekiliyorum
Patlayabilirim her an
Kabıma sığmazsam
Başlangıcındayım sonun
Varoluşumu izliyorum
Şiirin aynası benim
Şimdi artık
Söylenmedik sözlerime koşuyorum
kurulamayan, tutulamayan
Eylenemeyenim,
Dahası asla açıklanamayanım
Paylaşılmaz(lık) ki bu
Bilinim bilinmeyeniyim

İçime çekiliyorum
Küçük, küçücük insanların içindeyim
Basamaktaki süreç bu
Bu yüzden düşünsel yalnızlığım
Asla küçümsediğimden değil
Onlara düşünmeyi
Düşünebilmenin erdemini öğretmeliyim

İçime çekiliyorum
Cahillik düşüncenin önünde
Önüne geçemiyorum

25/3/2007

Nurten AKTAŞ