Rilke’ ye
Meleklerce çağrılsam duyamam bu uz mevsimde yanan bir sestir dokunsam külüm çekilsem, kan donuğu gözlerim. Kim kalacak derken sis aklımı çeliyor müphemik bir tanrıya eşlik ediyorum tüm gezintilerde gölgesizliğim bile korkutamayacak beni ama gülerek ürpereceğim, susuşlarla tükeneceğim,tükenirken üreyeceğim…
Eksilin melekler! nede siz fazlalaşın gömütlerim. gidersem tek dokunuş yeter kalırsam da o kadar… Bilinir ömrü yoktur meleklerin,kan da siluet belirirse dirimin örtünüşü kutsadığı histendir; ağırdır, bükülür kıvranır yaşayışı bir kasırgadır,kasırgada bir yaşayıştır kalmaz sonraki zamanlara en koyu gidişi hafif bir yel gibidir….
Dönülmez akşamın ufkundayız.Vakit çok geç;
Bu son fasıldır ey ömrüm nasıl geçersen geç!
Cihana bir daha gelmek hayal edilse bile,
Avunmak istemeyiz öyle bir teselliyle.
Geniş kanatları boşlukta simsiyah açılan
Ve arkasında güneş doğmayan büyük kapıdan
Devamını Oku
Bu son fasıldır ey ömrüm nasıl geçersen geç!
Cihana bir daha gelmek hayal edilse bile,
Avunmak istemeyiz öyle bir teselliyle.
Geniş kanatları boşlukta simsiyah açılan
Ve arkasında güneş doğmayan büyük kapıdan
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta