Evren Şu Şiiri - Kasım Kobakçı

Akşamı gözlerim, dökmek için bazen,
Boyar bazen, masa örtülerini mürekkep lekeleri,
Bırakırım gece ayazına, boğulan çığlıkları,
Varoluş şu, evren şu derim.
*
Defter yapraklarına kazıdım, bugünkü vedaları,
Dilemem, sonsuz sessizliği,
O sebepten mi, kaçarım ışıktan sanki?
Ve o sebepten mi, tutkunum karanlığa?
Şu bir nizam ve merkezinde sadece, ruhumun durduğu bir daire.
*
Fakat, şahsımın yüce dağlardan indirdiği, öyküler mevcut,
Süzülürler bazen, bir çağlayan misali,
Halbuki bazen, nasıl da uğraşırım, bir kafiye namına,
Yerleştirdim özlerine, hiçliği ve özlemi,
Ve ara sıra eklerim, bir parça sevinç benliğimden.
*
Görünmek namına, durduğum yerde,
İşlerim, en iyi bildiğim zanaatı,
Varsın eksik desinler, ne çıkar,
Ne de olsa ben, dalgın birisiyim,
Lakin şahsım, her defasında kastına, yeniden kurgularım.