İnsanının içinde bazen küçük bir alev peydahlanır
Kalbinde kendine yavaş yavaş bir yer edinir
Yüreğini yaka yaka büyür
Sonunda yangın olur tutuşturur kalbini
Ne yapacağını bilemezsin o an
İçin içine sığmaz asla
Sanki vücudun seni hapseden bir kafes
Sen de o kafesteki minik tutsak olursun
Kafesten çıkmak istersin
O demirden dünya senin üstüne kapanır
Çıkamazsın, hapsolursun orada
Sonsuzluk bile anlamını yitirir
Yaşamak fazla basit gözüktüğünde sana
Fark edersin ki evren de basit aslında
Sen belki kendi dünyanda küçük bir noktasın ama
Evren de varoluşun içinde hapsolmuş bir mürekkep lekesi aslında
Nesrin Olcay
Kayıt Tarihi : 27.5.2011 00:31:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)