Evleri Tutmalı Şiiri - Bekir Dalkıç

Bu şiir son şiir olabilir defterimdeki.
Son çırpınışları olabilir kağıttaki renkleri bu kalemin.
Cebimde kalan son sözlerim olabilir bu.
Kafam bir arı kovanı ve içinde sanki bir an önce bal yapmaya çalışır gibi çırpınarak dönüp duruyor düşünceler.
O kadar büyüyorlarki  beynimin içinde, sürtüne sürtüne, yola yırta çıkıp, kanlı et parçacıkları gibi dökülüyorlar dudaklarımdan.
Kuru bir yaprağım ben,
Buz gibi bir soğuk sokağımda.
Estikçe üşümekte bedenim, acılar içinde savrulup gidiyorum yollarda.
Seslerini işitiyorum evlerin savrulurken.
Açlıktan karnı guruldayan evlerin,
İpotekli evlerin,
Terkedilmiş evlerin,
Delik deşik duvarları.
Acıyla gıcırdıyor kapıları.
Kimi yıkılmak üzere habersiz.
Habersizce yıkılmamalı evler diyorum
Habersizce yıkmayın, yıkılmasın evler.
Evleri tutmalı, evleri.
Bir el atıverin de tutalım diyorum şu evleri.
Kafeslere kapatılmış kuşlar gibi cıvıldaşıyor çocuklar.
Çığlıkları çınlıyor o duvarlarda.
Duvarları tutun yıkılmasın.
Önce çocuklar çıksın dışarı.
Çocukları salalım gökyüzüne önce, kuşları bırakalım.
Kuşlar örtüşüyor telaşlı yalvarışlarla.
Çırpınıyorlar tellerine tutunarak çıldırırcasına.
Ölmeden önce bir kez görebilmek için güneşi.
Bir ölüyle yaşanmamalı insan diyorum .
Yaşamamalı çocuklar, yaşamamalı kuşlar.
Çocukları bırakın, bırakın kuşları.
Koşarak gidiyorum basıyorum elimin uzandığı her zile.
Lakin nafile,