Evler Şiiri - Özcan Kurt

Sevgi'ler boşaltıp (t)aşınarak gideli şu karşıdan,
Bir daha gelip evi gönülden bir soran tutan olmadı,
Bakınıyorum içine, dışarıdan, uzaklardan,
Avutulmuş, çaresizliği yaşıyor sanki,
Yazgıyı bir okuyan, çıkan bakan olmadı.

Evler sıralı altlı üstlü yan yana kerpiçten taştan,
Niceleri zamana, depreme meydan okudu, yıkılmadı,
Sakınıyorum, ıssız, kimsesiz, yalnız kalabalık sokaklardan,
Oturmuş se(n)ssizliğe yanıyorum bil ki,
Figanımı bir gale alan duyan olmadı..

Evler var, sırt sırta, derler ya dışı seni içi beni yakan,
Genişler daralır, darlar genişler, bir çok can içine sığmadı,
Sıyrılıyorum tavandan duvarlardan tıkılıyorum odalardan,
Kanıksanmış düzensizliğe batıyorum, sez ki,
Kıyıma vuran, yüreğimi bir tutan olmadı

ÖZ VE CAN