Evlat Şiiri - Abdullah Haktankaçmaz

Yürümen için ilk kez,
Tuttum evlat elini.
Ben asla bırakmadım,
Sen tuttun el elini.

Seni görmediğimde,
İçime kasvet dolar.
Çocuğun olsun da gör,
Bir baba nasıl yanar.

Sen ne kadar büyüsen,
Deneyimde öndeyim.
Sen daha yaşamadın,
Önündeki gündeyim.

İdolündüm bir zaman,
Şimdi beğenmez oldun.
Bak ben aynı babayım,
Çok değişen sen oldun.

Evlenince değişmen,
Bilir misin ne acı?
Hep böyle kalır sanma,
Değişir yolcu, hancı.

Evlatlar birer güldür,
Torunlar ise; gonca.
Hayat, o zaman hayat,
Hep birlikte olunca.

Yaşlılığın çatmadan,
Düşmeden saçına ak.
Vakit çok geç olmadan,
Dön de bir, kendine bak!

Kıyıp, beddua etmem,
Ağzım dua anıyor.
Duam onmaz ki seni,
Çünkü; İçim kanıyor.

Ben de insanım evlat,
Bir tahammül gücüm var.
Yazık sana! Bana da,
Unutma evladın var.

İdol : Örnek alınan, en çok hayranlık duyulan
kimse.
Kasvet : Sıkıntı, iç sıkıntısı.
Onmak : Daha iyi bir biçime girmek, düzelmek, eksiği
kalmamak.

Yazılış: 18.01.2013