Evlat Şiiri - Sevilay Yücedağ

Duydum ki ölü çıktığım her sabahta
Ölü annelerin rahminden isyanlar topluyorsun
Yapma.!
Çünkü ben
İsyanını gömecek derin kazılmış kırmızı bir şafakta
Açlıktan sütü kesilmiş evlatsız bir anne bırakacağım sana
Bekle.!

Beklerken biraz uyu
Doğduğundan beri uyuttukları gibi seni öyle uyu
İstersen 'analar ağlamasın'lı bir rüya gör
Sen bilmezsin evlat
Böyle rüyalar tersten görülür sonu kabusa döner
Öyle olmasaydı hala ağlatabilir miydi bizi bu itler..

Kendi duasıyla çarpılan azizlerin ayinine girip
Kırk çarmıhta gezinen yalanlara ibadet ediyorsun
Yapma.!
Ahh be evlat öğretmemişler sana
Susmayı giyinenler kendini yakanlardır
Melun ellerde titreyen mumlar gibi
Yatsının geleceğinden korkmayanlardır..

O lanet gidişinden beri
Keşkelerim Cudi'nin karnını tırmalıyor
Sabrım sabrını delerse göğün
Gidişin kadar lanet sustuğum için
Adımla başlayan küfürlere bela
Namlusundan fırlamaya geç kalmış mermi
Nuh'u uykusundan zıplatan tufan olurum..

İşte böyle evlat
Ne ben anlattım ne anlatsam sen anlardın
Mesela
Çok düşündüğüm için insanların beni deli sanmasına aldırmamda
Parayla zaten işim olmaz çünkü para puşta yakışır
Ama
Zengin çocuklarının içi doluyken dönüp de bakmadıkları
Bir muz kabuğu görsem yolda ağlarım
Aklıma bir anne gelir kendi aç sütü yok
Komşunun verdiği ilk ve son muzu yavrusuna yediren
Muz için saatlerce ağlayan yavrusuyla anneye
Yirmi yıldır ağlarım..

Aslında ben sana son bir şiir yazmak istedim
Ama olmadı çünkü ben şair değilim
Mektup de vasiyet de zatın ne istiyorsa onu de
Aklıma bir kadın geldi bak yine
Bunu unutma evlat
Doğumuna gün sayan kadının uğradığı tecavüz
Kan kaybından ölmeyi bile beceremeyen bebek
Şam'dan gelen babanın
Beş aylık yavrunun suratına indirdiği yumruk kadar acıtır gerçek..

HOŞÇAKAL EVLAT..