Evlat Şiiri - İsmail Recep Nur

Bir ihtiyara rastladım,hastahane koğuşunda,
Sıhhatini yitirmiş,kahır vardı suratında,
Ciğerlerinden gelen,bir sondanın ucunda,
Yılların yükünü gördüm,sondadan gelen sıvıda..

Acı elem vefasızlık,anlaşılmaz lisanla,
Evladın zulmünü gördüm,gençliğin pervasızılığında,
Gönül gözü dile geldi,konuştuk kalpden kalbe,
Ne kelamı edem oğul,kelam sanki umurumda..

Dedim anlat pir-i fani,derdin nedir kahredecek,
Yaşamdan vaz geçipte,ölüm koşar gidecek,
Anlat bir ibret olsun,Yaşanacak yıllara,
Bizimde evladımız var,öyle bakalım yarına..

Dedi evladın var ise,daha büyük dert arama,
Ömrünce didin dur,Onları büyütmek uğruna
Görürsün halimi, kaşığı vurur ağzıma,
Gönül köşküm kırıldı,ağrısı hala azımda..

Ben böylemi büyüttüm lokmasını çiğnedim ağzımda,
Hasta oldu uyumadım,nöbet tuttum başında,
Uyumazdı ninni derdim,sallardım ayağımda,
Gönül sütünum yıkıldı,duramaz oldum ayakta..

Malım varsa bölüştüler,deli dediler başımda,
Uğrunda dövüştüler,katran kattılar aşıma,
Şimdi neyleyim aşı,Kime gerek vücudun hası,
Gönül bahçem kazıldı,duramaz oldum yaşamda..

Kaderime lanet ettim.yasak dedi yaradan,
Evladıma darıldım,olmaz dedi ehli irfan.
Kahreyledim bahtıma,girmek istemem yarına,
Gönül dağım yıkıldı,bakmaz oldum yarına..

Güvenme evladına,umma elinden bir tas su,
İki gün yatakmış,Sonrası toprakmış doğrusu,
Sıhhatine şükret oğul,hayat zaten bir yudum su,
Gönül pınarım kurudu,coşmaz oldum musluğumda..

İsmailim al başını,iki elinin arasına,
Bir duyda bin anla,öylece bak yarına,
Düşmanın yoksa kederlenme,düşmanın sulbünden,
Umut dünyam yıkıldı,korkar oldum yarınımdan.

09.06.2003
Erzurum Atatürk Üniversitesi
Psikiatri