Ben dünyaya geldiğimde...
Henüz bizim oralarda.
Ekmek ve insanlar...
bozulmamışlardı.
Yemeğin tuzunu anamız,
Çayın şekerini babamız atardı.
Daha Sultansazlığı kurumamıştı.
Bende sonradan öğrendim...
Atalarım gibi taşın sert,
Ateşin insanı yaktığını
.
İşte! korkularım ondandı...
Be EVLAT.
Şuayip Atay
Kayıt Tarihi : 5.8.2007 13:57:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Kıraç____________Razıysal GEL benimle
TÜM YORUMLAR (9)