Evlat Şiiri - Şenol Mersin

Hatır gönül bilmez evlat dediğin,
Susarken içinden feryat ettiğin,
Acı bal olsada zehir içtiğin,
Merhametsiz olmanın gereği yokki.

Sırtında taşısan bir ömür boyu,
Atadan almalı evlat huyunu,
Azrail gelince bir yudum suyu,
Getirip vermenin gereği yokki.

Muhtaçlık vermesin oğlun kizina,
Oynarsın bir ömür türlü nazına,
Evlat bakmaz olmuş ata sözüne,
Vefasız olmanın gereği yokki.

Musalla saracak yaşlı bedeni,
Unuturmu sandın acı vereni,
Saçın okşayıp da gözün sileni,
Kefene sarmanın gereği yokki.

Dizeler dökülür anlık dilimden,
Ne feyz aldı ne us onca bilimden,
Fırtına olmadan sevgi yelinden,
Ar edip almanın gereği yokki.

İçimi yakarken evlat sancısı,
Dost düşman olmuş,hata avcısı,
Benide saracak ölüm sancısı,
Ölünce gelmenin gereği yokki.

İş işten geçecek nefes bitince,
Yaslandığın dağlar kayıp inince,
Belin bükülüpte ferin sönünce,
Ah babam demenin gereği yokki.