Evlat Şiiri - Selva Durmazemir

Evlat, dünya nimeti ve zinetinden
Yüreğinin en kıymetli yerini meşgul eden
Gözünü kırpmadan ölüme bile buyur dedirten
Sana geleceğine dert bana gelsin diye inlettiren
Ruhunun derinliklerinde sevda meltemin, miski amber çiceğin

Evlat, kokusunu ciğerine çekince şükürle coştuğun
Emanetlerin en güzeli deyip gözün gibi koruduğun
Bir damla gözyaşında kavrulduğun
Gözlerinin içinde mutluluk bulduğun
Ruhunun derinliklerinde beslediğin tertemiz sevgin, nadide çiçeğin

Evlat,uğrunda dünyayı elinin tersiyle itebileceğin
Mutluluğunu, onun mutluluğunun üstüne bina ettiğin
Gözüne bile güvenemediğin
Asla kıyamadığın, hüzünlü bakışında eridiğin
Ruhunun derinliklerinde büyüttüğün masum bebeğin,mis kokulu cennet çiceğin

Evlat,yanından ayrılmasını hiç istemediğin
Yanındayken bile özlediğin
Tebessümünde bin defa dirildiğin
Tatlı dillerini şeker şerbet diye içtiğin
Ruhunun derinliklerinde sarıp sarmaladığın saklı hazinen,en güzel çiçeğin

Evlat,ebediyete uzanan sermayen
Gururun,kıvancın bitmeyen servetin
Öldükten sonra amel defterini işletenin
Hayata tutunma sebebin
Ruhunun derinliklerinde yaşadığın iklimin,en güzel mevsimin ilkbaharın

Evlat,imtihan olmaktan korktuğun
Bir ah demesinde beyninden vurulduğun
Sevgisiyle huzur dolduğun
Her güzelliği fazlasıyla bulduğun
Ruhunun derinliklerinde ısındığın güneşin, en güzel nimetin
Evlat, evlat, evlat..
Sanki,sanki cennetten kaçıp gelen küçük meleğin..