Evira Ayaz Şiirleri - Şair Evira Ayaz

Değişti gözlerimin rengi...
başladığım yeri şimdi hayal etmek bile acı
bitirdiğim yerde ise solmuş menekşeler var...
ağrısız,yarasız son vermek vardı ya
ellerim yine ihanet içinde yüreğime
öyle bir hasretle battı ki güneş yeniden umut

Aynı güneş yine doğdu,
Farkı yok ki,hep aynı..
Yatağımdayım, uyumuyorum,
Doğru kelimeleri arama telaşı,
Dilimi suskunlaştırıyor…

Yeni bir sabah ve yine bir sabah…

Bütün bir gece aynı şarkıyı dinlemenin sarhoşluğunu yaşıyorum
bilirsin hiç eskimeyen şarkılar vardır ya onlardan biri işte…
hep imkansız, hep uzak, bazen de kaderi suçlayan,
yazıldığı an büyük ihtimalle bir rakı sofrasında herkesten birkaç cümle alınarak bestelenen

Bırakır gideriz başladığımız yerden iyice uzaklastığımızı bildiğimiz için
Geriye dönmenin imkansızlığını kazırız geçtiğimiz sokaklardaki duvarlara
nerede eksik kaldığımız sorusunu buruşturup atarız
Yazdığımız bütün notlar aynı çöp kutusunda bir akşam vakti
Ebedi sonuna doğru yola çıkartırız.

Düş’üm bir çocuk oyunu
bir ileri bir geri hızla sallanan
durduğunda başımı döndüren
yokluğunda nefesimi kesen

Kalıcı bir aforizma, kirpiklerimin ucundan ayak tırnaklarıma kadar tüm benliğimi sarıyor…ilk defa seninle ilgili olmayan bir düşe ismini veriyorum, çocuklar bu sabah çok haylaz, sesleri bir iki sokak öteden bana ulaşıyor…bir daha sevmemek üzere yeminler edilen bir şarkıyı tesadüfen dinliyorum, bu saatte başka ne çalar ki radyoda ve bende yeminler ediyorum, inandığım tek gerçek uğruna…

gün renginde bir ıslıkla yoldan geçen kadının celladım olduğu düşüncesini taşıyan korkularla sadece pencereden bakabiliyorum ona, kim olduğunu ve saatin farkında olup olmadığını sorgulamıyorum, sorgusuzca teslim olmak sanırım en acısız son benim için…

o da bunun farkında sanırım, kendime ayırdığım kurşunlardan birini kullanmak için bir yabancı gibi davranmasından anlıyorum bunu…tekrar yatağıma dönüyorum, soğuk bir ürpertiyle, kadının unutamadığım bakışlarıyla…yastığımın kenarında biriktirdiğim beklentiler toplamını yaşadığım gün sayısına böldüğümde karşıma çıkan kalıcı aforizmayla yeniden tutsak oluyorum düşüncelere,

Sesleri izliyorum, kulaklarıma değip geçen sessizlikleri.
Paslı yüreğimi çıkarıp eski oyuncaklarımın arasından,
Dünyaya gelişleri hissediyorum, yeni başlangıçları.
Dilsizim acılar karşısında,
görmez gözlerim şafak vakti yolculukları.
Ellerim donar,

Sigara dumanından göz gözü görmüyor
sesleri takip ediyorum
adımlarım olabildiğince kararsız
her ses sonraki mevsim kadar uzak
ve bir sigara daha yakıyorum
sesler artık ulaşılmaz …

Uzaklardan sana yazarken en çok buna takıldı duygularım
sürüyle bulut geçerken gözlerimden hangi mevsim olduğunu tenime değen yokluğunla anladım.

kırmızıya boyarken her çerçeveyi
çerçevedeki yüzlerin utangaçlığıyla değişti bütün yolculuklar ve ben hep en uzağını seçtim uzun süren bütün yolculuklardan öteye giden yolların…
hüznü anımsarken gözlerinin çukur yalnızlığında ellerine değebilecek kadar yakın olamadığım için yağmura adadım bütün dualarımı

Bir şarkıydı seni yaşamak...


adınla başlayan hayatlardan geride kalan