Evim Şiiri - Osman Uzunkaya

Ufacık kapısı huzurum, yerim.
Dünya da yaşadığım biricik evim.
Sen bana barınak korsu selinden,
Çözüldüğüm yersin parçasın benden.

Ne tuhaf değil mi, hep gitmedeyim.
Yolun sonunda da sende geceyim,
Evim barkım sensin, benim ocağım.
Evim benim canım, ana kucağım.

Kırık kiremitli damın aksa da,
Odaların yer yer toprak koksa da,
Doğru dürüst hiçbir yerin yoksa da,
Sende kavrulmada erimedeyim.

Et ve kemik bende, ruh ise sende,
Yaşanan yer sensin, yaşayan benim.
İçimde bir zaman, bende mekansın,
Sende bütünleşip, bölünmedeyim.

Bir odanda doğdum bağlık, bağlığa.
Kulağıma ezan okudu babam,
Bir odanda kopan, sonsuz çığlıkla,
Sona eriverdi bitmeyen çabam.