Eve Dönmek Şiiri - Enver Hamit

Eve dönüyordum:
Adımlarım yorgun sokaklara usulca basıyordu,
Uzanıp yatan yollar tamamen pes etmişti,
Ağaçlar yaşamak istemiyormuşcasına kıpırdıyordu,
Köpekler ‘hayat devam ediyor’ ritminde dolaşıyordu,
Duvarın dibinde bir adam insan gibi ayakta işiyordu,
Ben önümdeki gölgemi azraile benzeterek
eve dönüyordum...

Eve dönüyordum:
Kaldırımlar gönlüm gibi boş ve garibandı,
Sokak lambaları ezilerek hüzün saçıyordu,
Şehir iç çekiyor ve söyleniyordu,
Mahallem mağlubiyet gibi suskundu,
Avlum mezarlık sessizliğine bürünmüştü,
Binam kabir gibi ayaktaydı,
Ceset gibi mezarımı arayıp
eve dönüyordum...

Eve dönüyordum:
Herkesi bilen herkes dışarda kalıyordu,
Herkesi rahatsız eden herşey de dışarda kalıyordu,
Herkesi esas duruşa geçirten,
Her adama adam detirten,
Herkesi herkese saygı duyurtan,
Herkesi herkese sevdiren,
Herkes herkese güzel gözüken,
Herkes insan kılığına giren dışarı da dışarıda kalıyordu...
Ben üzerimdeki dışarıyı,
Başımdaki belayı silkip atarak
eve dönüyordum...

Nisan 2016/ Urumçi