Evden Uzak Şiiri - Abdulhakim Öztürk

Şu gurbet ellerinde kaldım yapayalnız
Hasret kaldı yüreğim çırpınışlara çaresiz
Bedenim duygularım hasret kaldı aciz
Konuşamıyorum, anlatamıyorum yalnız

Gözümdeki hüzün söyleyemediğim sözlerim
Günlerim hasret anılarım hasret oldu benim
Hasret noktalanmış gelmiyor ilhamım
Toprak yağmura, ağaçlar meyve’ye gözlerim umuda benim.

Kimi hasret kalmış anasına, kimi babasına
Kimi çiçeğine kimi bağına, kimi dağına
Kimi tandırda pişiren ekmeğine aşına
Karakıştaki zorluklara değil hasretim umutlarıma

Gidiyorum kimselerin bulamayacağı yerlere
Gözlerimde hüzün yüreğimde umutlarım
Döştüm yapayalnız gurbet ellere
Gözlerimde hasret, yüreğimde çocuklarım

Uyku tutmayan gecelerimin adını hasret koydum
Gözlerim tavana takılı kaldı yıldızları saydım
Hasretim düşlere, özlemim duygulara,
Kalbim, hislerim hepsi umutlarıma kaldı

Abdulhakim ÖZTÜRK
Mayıs 2007 Bursa