Evdeciyim Ben Şiiri - Kasım Kobakçı

Evdeciyim ben, dönüp durdum her bir yanda,
Başka oldu bu evler, her bir ruh tek başına,
Tek başına kalmış canlar, arar durur soluk ta,
Ev sessizliğe gömülmüş, bekliyor bu uyanışı da.
*
Ruhlar kalkar uykusundan, arar durur sıcaklığı,
Evdeki bu dinginlik, sarmalamış tüm yalnızlığı.
*
Bozulmuş ruhlar, benziyorlar bir yabancıya,
Farkı yok bu evdeki, huzurla kaygıdan,
Kilitlenmiş kapılar, giremedim içeriye,
Bomboş kalmış odalar, gelmiyorlar beriye.
*
Ruhlar kalkar uykusundan, arar durur sıcaklığı,
Evdeki bu dinginlik, sarmalamış tüm yalnızlığı.
*
Yankı dolu koridorlar, dağıtmışlar anıları yerlere,
Yok yüzlerde bir tebessüm, hepsi takmışlar maske,
Kalmamış yok samimiyet, her köşedeki bu haller ne,
Kilit vurulmuş duygulara, geziyorlar ıssız gölgelerde.
*
Ruhlar kalkar uykusundan, arar durur sıcaklığı,
Evdeki bu dinginlik, sarmalamış tüm yalnızlığı.
*
Ailenin adı kalmış, sohbet rafa kalkmış evlerde,
Sanal yollar sarmış, her köşede hep bir yalnızlık,
Sessizlik sarmış her yanı, uzaklaştırmış aileyi,
Kalpler donuk kalmış, herkes tek başına yalnız.
*
Ruhlar kalkar uykusundan, arar durur sıcaklığı,
Evdeki bu dinginlik, sarmalamış tüm yalnızlığı.
*
Dikilmiş sanal duvarlar, bağlarla yarışır,
Açılmış her köşede, sıcaklık boşa aranır,
Bozulmuş artık bağlar, yavaşça kopmuş kalpler,
Anne baba kalmamış, herkes kendi yoluna düşmüş.
*
Ruhlar kalkar uykusundan, arar durur sıcaklığı,
Evdeki bu dinginlik, sarmalamış tüm yalnızlığı.