Çocuklar, hayatı oyun olarak yaşarlar.
Oyun oynarken öğrenirler hayatı.
Evler yaparlar kendilerine.
Yemek tabakları, çay bardakları,
Yiyecekler, içecekler hazırlarlar
Aslı olmayan.
Karı-koca olurlar, çocukları olur,
Aileler kurarlar rol gereği.
Ve evcilik oynarlar birbirleriyle.
Misafirliğe gider gelirler.
Akşam olup evlerine dönerlerken,
Bütün gün yaptıkları evler,
Kap-kacaklar, yiyecekler,
Bir çırpıda yok edilir.
Hiç üzüntü duyulmadan,
Hatta biraz da eğlenerek.
Karı-koca, çocuk rolleri de biter.
Herkes gerçek kimliğine döner
Ve ait olduğu yere gider.
Büyüdükçe oyuncaklarımız da büyür.
Gerçek evler, gerçek eşyalar,
Gerçek otomobiller,
Gerçek yiyecek-içecekler
Olur oyuncaklarımız.
Gerçek aileler oluruz.
Onlarla da oynarız bir süre.
Ömrümüzün akşamı olduğunda,
Bırakılır bütün bu oyuncaklar.
Sona erer karı-koca, çocuk rolleri.
Yine herkes gerçek kimliğine döner,
Ve ait olduğu yere gider.
25.1.1998- Saat:23.30
Abdurrahman ÖzdemirKayıt Tarihi : 6.12.2006 19:14:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
GÜZEL BİR ŞİİR.
TEBRİKLER DEĞERLİ KARDEŞİM.
SELAM VE DUA İLE.
Onlarla da oynarız bir süre.
Ömrümüzün akşamı olduğunda,
Bırakılır bütün bu oyuncaklar.
Sona erer karı-koca, çocuk rolleri.
Yine herkes gerçek kimliğine döner,
Ve ait olduğu yere gider.
Bir ömür yaşananları kısaca özetlemişsiniz şairim.Tebrikler...
Mustafa Yiğit/Adana
TÜM YORUMLAR (3)