Bundan otuz sene kırk sene önce tek katlı, iki katlı evlerde otururken, şehirler de nüfus artınca haliyle on katlı, yirmi katlı, otuz katlı apartmanlar mantar gibi her yerde bitiverdi... Düşünün bir kere, yirmi katlı bir apartmanda, her katta da dört daire, toplamda seksen tane daire... Tabi şartlarda zor, ev de kadın erkek herkes çalışıyor... Birbirine gidip gelmek, zaten bayramlar dışında kalmadı gibi bir şey. Aynı katta oturduğunuz üç beş kişiyi zorunlu olarak komşu sınıfına sokuyorsunuz. Belki bir üstünüzdekini ya da bir altınızdakini tanıyorsunuz. Geri kalan komşular ile asansörde belki merhabalaşmak, kısa hal hatır sormalar ile ömür geçip gidiyor...
Bu zamanda çok zor komşuluk ilişkilerini rayına oturtmak. Gece yarısı hastalansanız Allah muhafaza, komşunun kapısını çalıp ilaç ya da benzeri bir şey istemek bile insanı kara kara düşündürüyor. Biz böyle değildik eskiden. Mahallemizde bir komşu hastalandı mı, onun işleri sevecen komşular tarafından el birliği ile yapılır, bir tas sıcak çorba ve bir lokma ekmek illa ki komşuya içine sevgi saygı da katılarak gönderilirdi...
Bir kötü üst komşusu, insanın yıllardır oturduğu kendi evinden bile taşınmasına sebep olabilir... Apartmanda oturmanın belli kuralları vardır tabi ki... Büyük çoğunluk bu kurallara uysa da zaman zaman apartmanlarda çatlak sesler de, uyumsuz komşularda olabiliyor... Böyle durumlarda sorunlar apartman yöneticilerine iletilse de bazı zamanlarda apartman yöneticileri bile olayları çözemeyince, sudan sebeplerden insanlar mahkemeye düşüyor. Çok feci bir durum gerçekten... Boşuna dememişler ''Ev alma komşu al.'' diye...
Tamamını Oku
