Ev Şiiri - Şora Karabekiroğlu

İEvimden ayrıldığımda kahrolmuştum
Evsiz ve perişan kaldım sanmıştım
Sonra gönül gözüm açıldı bir şiirle
Ev sanmıştım iki tahta bir direği
Meğer Heryerde evim varmış
Mesela
Sahil kenarlarıymış benim evim
Sevdiğim insanların yanıymış
Kimi zaman güneşin doğuşunda
Kimi zaman bir insan kahkahasında saklıymış
Parkların hepsi evimmiş
Tüm çocuklar kardeşimmiş
Ben bir martıymışım kah çıkar havalanır
Kah dalar engin denizlere dalgalanırmışım
Sonra tekrar çıkar göğe bir damla olur
Boşanırmışım toprağa sulu sepken
Dolanırken damarlarında toprağın
İki kaldırımın arasında sızıp çiçek açarmışım
Küçük bir oğlan çocuğu koşarmış meraklı gözlerle
Düşünmeden kopartırmış çiçeğimi
Soldum öldüm sanarmışımda
Annesinin nefesinde can bulurmuşum
Ben ezelden beri varmışımda
Sonradan anlam bulmuşum