Etme gönül Şiiri - İbrahim Ağmil

ETME GÖNÜL

Etme gönül, bırak beni artık rahat olayım,
Düş yakamdan yetti artık, biraz huzur bulayım,
Issız çölde sensiz olup, tek başıma kalayım,
Sensiz kalıp, serap ile hülyalara dalayım,

Etme gönül, bir insana bunca kahır yüklenmez,
Bu dünyanın, bunca derdi, gam çekmeyle tükenmez,
Herkes seni mutlu sanır, dışarıdan görünmez,
Gam çekersin, perişansın, ne haldesin bilinmez.

Etme gönül, engin olup, durup dinlenmezmisin,
Limanları dolaşan, umman da bir gemimisin,
Köşe bucak koşturup, bir telaş içindesin,
Rızkı veren biri var, sen bunu bilmezmisin.

Etme gönül, niza etme, çeksen de nice keder,
Acıların çok olsa da, hayat kalmaya değer.
Bunca güzellik varken, ömrünü etme heder
Bu gördüklerin senin, alın yazınmış meğer.

Etme gönül, ömür bitiyor, bak yavaş yavaş,
Hayat bir oyun sanırsın, aslında tamda bir savaş,
Gecenin hükmü yok ki, yine ufukta güneş,
Uyan derin uykudan, başladı canlar da telaş,

Etme gönül, kahır etme, kahır gönül öldürür,
Gönül bahçendeki, güllerini soldurur,
Pişman eder bir gün, saçlarını yoldurur,
Dostunu sevindirmez, düşmanını güldürür.

Etme gönül, dert çekmeye geldin dünya aleme,
Fermanı bu Sultanın, sakın isyan eyleme,
Çektiklerin hiç kimseye, bana bile söyleme,
Göz yaşımı akıtıp, el aleme beni rüsva eyleme,

İbrahim AĞMİL