Düştüğün zaman Şiiri - İbrahim Ağmil

DÜŞTÜĞÜN ZAMAN

Tahtın varken, dost eksiği çekmezsin,
Etrafın çok olur, asla yalnız gezmesin,
Herkes dosttur, kim düşmandır bilmezsin,
Gerçek yüzleri görürsün, düştüğün zaman.

Öyle bir dünya ki, her şey varlığa akar,
Sanırsın herkes sana, hayırla bakar,
El üstünde tuttukların, zor günün arar,
Dostlarını tanırsın, darlığa düştüğün zaman.

Şahşaha, ihtişam, sende var iken,
Olmaz ki asla, yolunda diken,
Kapını çalan çok olur, Padihaş İken,
Kimsesiz kalırsın, darlığa düştüğün zaman.

Ağasın, paşasın, önünde eğilen çoktur,
Bütün Dalkavuklar, hep seni bulur,
Her zaman her yerde, hatırın olur,
Sessizlik yaşarsın, kara bulutlar geldiği zaman.

Kartal olup, gök yüzünde uçanda,
Güneş gibi yeryüzüne, ışık saçanda,
Yedi düel seni, el üstünde tutanda,
Halin nice olur, çöllere düştüğün zaman.

Arkadaşın,komşun görünmez olur,
Akraban bile seni,artık aramaz olur,
Sevdiklerin senden, hep uzak durur,
Parasız pulsuz, naçar, kaldığın zaman.

Mevla’m kimseyi, kimseye muhtaç etmesin,
Minaresinden ülkemin,ezan sesi asla dinmesin,
Albayrağım dalgalansın, semalardan inmesin.
Türkiye’m huzur bulur, hainler toz olup, gittiği zaman

İbrahim AĞMİL