Etme! Şiiri - İsmail Uysal

Üzerinden kara tren geçmiş çocukluğumu Doğu Ekspresi'ne kurban vermişlerden soracağım gözyaşımın hangi renk, susmuşluğumun hangi dile denk geldiğini...

Uçurumun kenarına itenlerle yükseklik korkusu oluşturanların aynı kaptan yaladıklarına şahit olacak kadar okudum karanlığın kara kaplı kitabını...

Çaresizlik ile çaresenliğimi aynı şiirde tüketecek kadar ye'se kapıldığım demlerin sözcükleri ile karşında olmak vardı şimdi rüzgarın en kesif, çayın en demli, denizin en çılgın zamanında şehrinin...

Görüyorum, yorulmuş bir ıslık havası sinmiş gözlerinin nemine ki hala on sekiz yaşının hırçın güzelliği ile bakıyorsun kalbime hüznü cevher diye yerleştiren sarraf suretinde...

Ne kurumuş bir dudağa, ne çatlamış bir sabra tahammülüm yokken susuzluğun ağız kuruluğuna emanet bıraktığın yüreğe sahip çıkmaya gelmiş gibisin...

Etme!
İçilmez deniz suyu bilirim, her kuyunun saraya sultan etmeye yetmediği zamanlardan geçtim...

Etme!
Güneşe açılmaz her pencere, her kuşatma fethetmez Şehr-i Konstantiniyye'yi...

Etme!
Toprağa kan damladı... Dört yanı puşt zulası bir yiğit pişmanlığı yok etmez çaresizliğimi...

Gözyaşımın hangi renk, susmuşluğumun hangi dile denk geldiğini soracaksan çocuk katillerinden...

Kalbimde uçurumlar oluşturan her katre gözyaşının hesabını da sor her güneş batımında...

Sensizliği çare diye sunanlar ile çaresiz bırakıp susanların aynı çanaktan hak yedikleri günlerden umut devşir varsa gücün....

Ama sen karıncayı incitmeye kıyamazdın oysa kurtla kuzuyu aynı ocakta yakmaya yeminli gibisin...

Etme!
Çatlak testi su tutmaz, kalpte soğan çürütür taşı çatlatan tohum, güneşi olmayana toprak, su çare değil....

Etme!
Lalezar, güle mezar.... Kimi gülüşüyle öldürür yarınlara dair umutlarını...

Etme!
Deniz dalgalı yine... Kumdan kaleler yaptım sığındığım kıyılarında...

Etme!
Dilin kemiği yok.... Kalbimin direği sızlıyor gözlerinin manasız derinliğinde... Onca karanlığa bir ışık ol da demiyorum ama

Etme!
Ateşin şakası yok... Yakarsan sen yakarsın masumiyetini çocukluğumun...