Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Sevgi dolu yürek sesinize, hasretle çağlayan kaleminize, duygu dolu gönlünüze sağlık. Eğer vuslatlar gerçekleşmiş olsa, geride özlenecek ve hasretle beklenecek ne kalırdı ki ve o zaman böylesine harika şiirleri okuma imkanımız olurmuydu değerli şiir dostum.O zaman tılsım bozulur duygular durulur ve arzular sönerdi. Yüreğinize emeğinize sağlık.Selam ve saygılar
Güzel olmuş şair dostum....yapma bu kadar iyi yazma....etme eyleme))) tebrikler
Kim istemez mahkum olmayı,
Kalbin mahpushane
Gözlerin gardiyan
Saçının teliyle bağla ellerimi
Müebbet yetmezse kır kalemini
Beklemeye ben varım
Yıllarca olsa bile
Sen gelmeye varmasın
Kollarım sana açık
Çöllerin yağmuru beklediği gibi,
Hadi gel....
Beğenerek okudum çok güzel yüreğinize sağlık saygılar şaire hanım..
ELİNİZE VE YÜREĞİNİZE SAĞLIK ÇOK GÜZELDİ.
Birinin yokluğu her şeyi hiç yapar,bu sevilense eğer...her şey ağır gelir,her şey anlamsız...
Tebriklerimi bıraktım sevgiyle...
Saygıdeğer Sahra Hanımefendi merhaba,
Şiirinizi severek okudum. Eminim ki şiiriniz çok güzeldir. Şiir dolu, şiir sevdalı bir yürekten sıradan şiir doğmaz. Mutlaka "şiir" denilecek şiir doğar.
Ancak değerlendirip yorum yapmak için kendimi yeterli bulmadım.
Çünkü ben hececi bir üslup ile şiir yazmaktayım.
Ayeti bilmeden cüzden anlamam,
Bahara aşığım güzden anlamam!
Sevgili Şairem, özür dilerim,
Beni mazur görün düzden anlamam!.. Pir-î Fâni
Selam ve duam ile...
Harika olmuş olmuş efendim....yüreğinize sağlık
Adana kebap gibi hüznü içinde ama bir o kadar da güzeldi tebrikler nicelerine diyor esenlikler diliyorum.
Iki tüyün ucundan da güzel mısralar cıkmış.
Yani yokluğu yıllanmış şaraba benzetmek de her yüreğin harcı değildir.Benim hiç degil:)
Sıkı şiir Sahracım
Sevgiler ve tebriklerimle
Stem özlem dolu dizeler yüreğin zerzenişi ile... Kalemine yüreğine sağlık cnm yüreğine hüzün değmesin..
Kaleminiz hep çağlasın tebrikler harikaydı,,,, Slm sevgilerimi bıraktım yüreğiniz'e...
Bu şiir ile ilgili 99 tane yorum bulunmakta