Eteğimdeki Duman Şiiri - Nevin Akbulut

Duman yaşamak için gökyüzünü seçer
Ve yeniden aramıza iner ölmek için
Giderken bir kaçımızı götürür içimizden
Yeri gökyüzüdür
Geçerken uğramıştır

Duman eteğime bulaştı
Eteğim dumana karıştı

Eteğime karışacak onca şey varken
Ve uzunken uçları bu kadar
Yerde değil gökte uçtu eteklerim

Çünkü dünyaya ters bakıyordum
En az eteklerim kadar ters geliyordu her şey

Yerdekiler, bastığım her yer çamur doluydu
Bu yüzden seçtim gökyüzünü

Ayaklarımdaki yaraları iyileştirebilecek kadar çok çamur vardı
Ve terk ettim bu iyileşme biçimini
Dumanı seçtim
Ve gökyüzüne ulaştım
Onun gideceği yer belliydi
İçimize karışıp gökyüzüne gitmekti yolu
Biliyordum yükselirken, karşılaşacağımızı

İzin verdim eteklerimin havada uçuşmasına
Ve gökyüzünde kaybolmalarına
Duman
Bulaştı eteklerime

Şimdi siliğiz bu dünyada
Eteğimdeki dumanla birlikte kaybolduk
En az duman kadar uzağız artık yeryüzüne
Ayaklarımızdaki çamurlar kurudu
Son nefes kaldı geriye
Duman

Silindi eteğim
Geriye hiçbir şey kalmadı

Silemedim üzerimden yaşanmışlıkları
Eteğimi çırpıp düşüremedim üzerindekileri
Ellerim mani oldu buna, her defasında sarılmak adına

Ama gitmek diye bir yer varsa
Başka çare yok demektir

Çünkü hep çaresizken gider insan
Ya da etekler

Çaresizken düşer ayakların üzerine

Duman en zayıf anımızı kollar sokulmak için
Eteğim mi çaresizdi bu kadar
Kollarım mı özlemişti seni sarmayı

Ama ihtiyacımız vardı
Az daha dumana
Çokça karanlığa
Ve nefes alabilmek için gökyüzüne

Son bir işaret ellerimde
Gitmeyi göze almışların vedası saklı
Beni yerdeyken bul
Gökyüzünde bulamazsın

Dumana karışır rengim, göremezsin

(Yirmi Beş Kasım İki Bin On Üç 14 50)