Esrar-ı Efkârım Şiiri - Arda İnal

Vakt-i zamanında bir kış,
Bir kadın sevdim,
Kanı ellerinden soğuk,
Yüreği gözlerinden kara...
Merhamet nedir bilmezdi kadın,
Acımazdı kendine tutulanlara...
Ekseri insan hissiyatı içinde
bir tek aşkı bilirdi o;
Kendi yalnızlığından nüksedenini...
Suya baktığında da sadece
kendinden düşen aksini görürdü aşkın,
kördü gayrısına kara gözleri...

Vakt-i zamanında o kıştan sonra
Sevmeye devam ettim o kadını
Karanlık bir öyküde yalnız başıma.
Dedim ki kadınıma;
“Madem ki yanaşmazsın
Kendi yağmuruna şemsiye tutmaya,
Bari yanımda kal,
bari kıyma canıma..
Bilirim ona dahi yanaşmazsın...
Kimse bilmez ya, sen benim hâlâ
Esrar-ı efkârımsın...
Kadınımsın...”

30 Eylül 2009