Büyümüşsün sen,
Anlamsızlaşmış gencecik hisler
Yitirmişsin inancını
Varını yoğunu hiçlik almış.
Yoksulluk doyururmuş ruhunu,
Ve ümitsizlikten besleniyormuş ümitlerin
Yollarca yürü, denizler aş
Dağlara tırman,
Ormanlardan geç korkusuzca
Nereye gidersen git,
Beni de götür aklında.
Ve bir gün mutlaka,
Mevsimler seninle seviliyormuş.
Yazın sıcağında sen yakarmışsın içimi,
Kış soğuklarında, ben tutarmışım ellerini.
Bazen fırtınalar gibi hırçınlaşırmışım,
İşte o zaman, bulutlara rağmen çıkagelirmişsin.
Güneşim olan, beni şefkatle kavuran,
Yabancı sokaklarda yürüyorum,
Bir umur sensiz bir köşeye dönerim,
Dönerim de seni unuturum diye.
Sağıma, soluma bakınıyorum,
Senden kaçmaya çalışırken,
Kaçışlarımda kayboluyorum.
Benim değilsin,
Ezberledim artık
Belki bu gece,
Bir başkasının da değilsin
Var gecelerin sabahları
Böyle böyle...
Her acı bir gün dinerdi,
Belki biraz zor, belki birden bire
Kederler de insanı terk ederdi,
Öyle ya da böyle.
Kal dedimse de,
Senin gittiğin gece,
Gözlerim boşluğa daldı
Yürüdün dönüp bakmadan
Bıraktın içimde giderken
Sensizliğin acısını.
Yanımda değil, kalbimdesin,
Bıraksam gideceksin,
Bıraksam yapayalnız kalacağım
Bıraksam içimdeki tanıdık his ölecek,
Bir yabancıya bırakacak yerini.
Her bir hücrem sana aitken,
Her biri seni sever,
Her gün seni anarken,
Her yerde seni ararken,
Her köşem seni isterken,
Arzularım senle dolup taşarken,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!