Eskiyi özlüyorum Şiiri - Ertuğrul Korkmaz

İnsanlar eskiyor.
Suretler,resimler, anilar, dostluklar.
Yaprak gibi dökülüyor biriktirdiklerim aklımdan.
Her şey eskiyor .
Duvarlar, eşyalar, şiirler.
Her gün bir şey bitiyor.
Hayatlar,romanlar,sevdalar.

Meyve bahçeleri geliyor aklıma.
Ayaklarimiza batan böğürtlen dikenleri.
Dağ bayır demeden toplanan mantarlar.
Odun ateşinde kaynayan incir reçelleri.
Beyaz kelebekler uçusuyor önümde ardımda.
Bir köpeği okşuyor ellerim.
Küçük dostlar ediniyorum.
Minik yüreğimle.

Medenilesiyoruz güya
Sonra,
Bir şehir hapishanesine kapatiliyorum.
Her yer avm her yerde plaza.
Geceleri neon ışıklı tabelalar.
Gündüzleri kornali ,egzoz dumanlı.
Temiz hava sahaları.
Otobüslerde koltuk savaşlari.
Beş kuruş suratlar,

Büyüyorum sonra;
Çocuk değilim artık Genç değilim.
Cesur değilim artık , deli değilim.
Değiştim artık masum değilim.
Yorgunum miskinim
Ne heyecanım var nede tutkum
Hep koşturup hep geç kalıyorum.
Hayal kuramiyorum,yolu bulamıyorum.
Beton duvarlar örüyorum etrafima.
Kapalı alanlarda hiçsizliği soluyorum.

Mevsim gecişlerine yakalaniyorum.
Kalabalıklarda yanlızlasiyorum.
Radyolar bas bas bağırıyor sıkı giyinin diye.
Oysa ben alev alev yanıyorum.
Başka hayatları merak ediyorum.
Başka rüzgarlari.
Başka dertleri bilmek istiyorum.
Başka yağmurlari.

Belkide
Ben çocukluğumu özlüyorum.
Safliğimi.
Ben köyümu özlüyorum.
Bahçelerimi,bağlarimi.
Dumanı üstünde tüten ekmeğimi.
Semaver çaylarını.
Dağdan gelen buz gibi suları.
Ben yeşili özlüyorum.
Ben artık eskiyi özlüyorum.