Eskirken Şiiri - Nuray Açar

Eskirken…

Eskirken bir gün daha yığın yığın olur hüzünlerim. Buruk tebessümlerle dolup taşan yüzümse, uzak durur aynaların yansıttıklarından.
Ardımıza bakacak cesaretimiz yokken, kaçmak isteriz adressiz zamanlara, bir başımıza.
Ah, şubat soğuğu içinde üşümüş hüzünlü ben, kırılganlığıma destek veren taraftar misali dalıp da unutuversem yaşamsal mecburiyetlerimi.
Ve uzak mesafeye alınmış biletle sığınsam bir kişilik koltuğa, sır olsam daha otobüs son durağına varmadan.
Şiirsellik akıyorsa düşüncelerimden bilinmeli ki kanayan, kapanmayan bir yara kangrenleşmekte.
Kalk yerimden diyen biri çıksa da çekip çıkarsa duygusallık yükünden beni,
listelenmiş mecburiyetlerimden…