Eskimiş zamanlar

Eskimiş zamanlar

Acı ama gerçek;
Özlemini çeker olduk,
Eskimiş zamanların,
Hasret kaldık miskokulu ekmeğin tadına.
Samimi bir merhabaya,
Hal hatır etmeye,
Gülen bir çocuğun yanağını okşamaya,
Şakalaşan gençlerin kahkaha sesini duymaya,
Bahçe kıyısından bülbül şakıması dinlemeye,
Hasret kaldık, birbirimizi anlamaya.
Bir işin ucundan tutmaya,
İnsanca yaşam için üretmeye,
Hak edip helal lokma yemeye,
Hasret kaldık!
Hüzünlenerek özlemle anar olduk,
Eskimiş zamanları.

Silinmiş yüzlerden mutluluk izleri,
Bomboş bakar olmuş güzelim gözleri,
Kulaklarımda çınlıyor, isyankar titreyen sesiyle,
Kurşun gibi sözleri.
Yazar olduk iç çekerek,
Eskimiş zamanları.
En büyük sermaye, Umut ekmek;
Hedef koymak, çalışmak.
Menzile ulaşmak
Mutlu, gururlu,
Alçakgönüllülükle paylaşmak.
İnsan olmak,İnsan gibi yaşamak.
Acı ama gerçek!
özlemini çeker olduk eskimiş zamanların...
Birbirimize çatar olduk,
Hatır gönül yıkar olduk.
Biz bizi unutur olduk,
Yozlaştık,uzaklaştık, yalnızlaştık.
İç geçirip anar olduk,
Eskimiş zamanları...

Gemisini kurtaranı kaptan
Kalanı tayfa zannettik.
Ben demekten benliğimizi maffettik.
Her şeyi çıkar; yoksa hiç zannettik.
Kendimize sırça saraylar yaptırıp,
İçine ruhumuzu hapsettik.
At gözlüğüyle bakıp dümyayı o kadar zannettik.
Oburca tükettik herşeyimizi,
Bu günümüzü geleceğimizi,
Dönemeyeceğimiz,geçmiş zamanlara,
Diktik gözümüzü...
Rahatlatmak için vicdanlarımızı.
Acı ama gerçek!
Suçlu ilan attik zamanı, zamaneyi.
Pek severiz kaçmiş trende seyahat etmeyi...

Hüseyin Parlak/ ozan Gülşani