Eskiden bu dilsiz Şiiri - Murat Ülkü

Eskiden bu dilsiz sessizliği hayalinle bölüşürdüm,
Yokluğunda gölgene sarılır, derdimi ona anlatırdım.
Lakin o son gece her şey tersine döndü;
Sanki günahmışım gibi, hayalin bile ellerini çekti benden.
Senden kalan son sığınaktı o, son vefalı yalanım;
Şimdi o da senin gibi firari, o da senin gibi ihanet içinde...

Gurur mu kaldı? Ayaklarının altına çoktan serdim,
Lakin sen çiğneyip geçecek bir can bile bırakmadın bende.
Beklemek; ruhumu kemiren zehirli bir sarmaşık, bir cinnet...
Dönmeyeceğini sağır sultan duydu da, bir tek kalbim dilsiz.
Cehennemin dibidir artık bu bekleyişin her saniyesi,
Sen gittin, hayalin bitti; ben bu enkazın tek sağ kalanıyım.
Sana olan aşkım; benim en ağır, en kanlı gömülüşüm.

Yansın artık bu şehir, hayalin bile sadakatsiz çıktı!
Sana sığındığım o son an, benim kıyametimmiş meğer.
Artık ne hatıran kutsal ne de bıraktığın o dipsiz boşluk;
Sevgin bir lütuf değil, boynumdaki en paslı urgan...
Geri dönme sakın! Bu harabeden kimse sağ çıkamaz,
Sevdan bir liman değil, içine diri gömüldüğüm bir kafes;
Sessizliği sen diye sarıyorum ama her nefesim artık bir kesik.

Gururumu çiğnedin ama karakterimi sana kurban etmem,
Bundan sonra dönsen de hükmün yok, o eski çocuk öldü.
Beklemek mi? O aptalca rüya, ilk ışıkla kana bulandı;
Seni bekleyen kalbim, artık en büyük düşmanım, en ağır vebalim.
Sen gittin, hayalin bitti; ben bu enkazdan bir yabancı çıkardım.
Geri dönme sakın! Bu çölde sana verecek tek damla suyum yok;
Aşkın bende bitti, mahşerde bile seninle hesabım çok!

Şimdi dilediğin yerde dur, dilediğin kalpte konakla,
İçimdeki o son yangını kendi ellerinle söndürdün.
Gölgenin bile benden kaçtığı o gece anladım:
Sen sadece kendini değil, sana dair ne varsa öldürdün.
İster bin yıl geçsin, ister mahşer dayansın kapıya;
Adın bu dudaklarda artık ne bir dua ne de bir meyil...
Geri dönme sakın; ben senin olduğun o dünyayı,
Tek bir kalem darbesiyle, hiç acımadan infaz ettim.