Eski-yeni-uyduruk Şiiri - Mehmet Cıngır

Sıfatın adı da olmuş ön ad,
Uçurmuşlar takmışlar da kanad.
Fiile demişler, olmuş eylem,
Bilmiyorum doğru mu bu söylem?

Cümlenin adı olunca tümce,
Çok şaşırıştım onu görünce.
Zarfa diyorlar şimdi belirteç,
Hangini kullanacağını seç.

Ne zaman denir babaya peder,
Alıyor beni bir büyük keder.
Denilse de anneye valide,
Sen yine şimdi ona anne de.

Her kim derse medreseye okul,
Bil ki çok doğru yoldadır o kul.
Kaleme derler ise de yazgaç,
Ondan aslandan kaçar gibi kaç.

Uçmuyor artık gökte tayyare,
Bin uçağa selam söyle yâre.
Zekâya diyoruz şimdi anlak,
Zekâyı kullan alnı daha ak.

Velut sözcüğü şimdi verimli,
Verimli kullan daha sevimli.
Bedesten sözcüğü tuttu arşı,
Şimdi anlamı kapalı çarşı.

Lisan kelimesiyse oldu dil,
Dil daha güzel bunu iyi bil.
Bağlaca dendi rabıt edatı,
İnanın yok bu sözcüğün tadı.

Sargı kelimesi oldu bandaj,
Yaptılar bu kelimeye şantaj.
Niçin dediler kitaba betik?
İnanın hiç sayılmaz bu etik.

Edebiyatın adı oldu yazın,
Acımayın buna mezar kazın.
Tellal adı olur mu çağırtmaç,
Sanki hiç yontulmamış bir ağaç.

Tatil sözcüğü nasıl dinlence?
Herkes zannetti bunu eğlence.
Sanatkâr adı oldu dörütmen,
Çevriliyor dilde bunca dümen.