Beni duyuyor musunuz yavrularım?
Yılların özlemiyle sesleniyorum size.
Şu anda sizler kimbilir nerede, nasıl ve kimlerle?
Ne de çabuk geçiyor seneler.
Sanki dün gibi anımsıyorum;
Annelerinizin elinde okula gelişiniz,
Bana ürkek ürkek bakışınız,
Sonra da güvenle inanışınız.
Bırak kalem tutmayı, okumayı yazmayı,
Burnunuzu silmeyi,pantolonunuzu iliklemeyi bile
Bu yuvada öğrenmiştiniz.
Yine burada ayırmıştınız
İyiyi,doğruyu,güzeli diğerlerinden.
Boğazıma dizilirdi lokmalar bazan;
Acaba hepsi de yeterince doyuyor mu?
Örtük mü sırtları? ...
Ben böyle düşünürken uykularim kaçardı.
Saksımdaki çiçek, bahçemdeki fidan büyüdü,
Sizler de öyle,
Ama bilgi pınarlarından sular içerek.
Derken beş yıl bitiverdi çabucak,
Kanatlandı benim yavru kuşlarım.
Bir bir uçtular yuvadan,
Yeni yavrular geldi uçmayı bilmeyen,
Ve ben yine başladım A-B-C den.
Özleminiz yakıyor içimi bir bir.
Siz de bana duyurun sesinizi yavrularım
Ama demir parmaklıklar ardından değil.
Meclisten, kürsülerden,ringlerden, minderlerden,
Duyurun olimpiyatlardan,uzaydan, aydan.
Kayıt Tarihi : 25.11.2007 22:30:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Eskişehir' de görevliydim.Yanılmıyorsam yıl 1985 ti.Televizyon açıktı ama ben diğer odadaydım. İçerideki ses pişmanlık bildirisi okuyordu.Koşarak geldim. Evet...Yanılmamışım.Televizyonda, gözleri bir noktaya sabitlenmiş, sanki zorla bu bildiriyi okumaya çalışan genç Fatsa' da İlkokulda okuttuğum bir öğrencimdi.Ağebeyi Kızıldere' de vurulmuştu.Sesinden tanımıştım.Aradan uzun yıllar geçse de ses, diksiyon ve gözler pek değişmiyordu.Bu şiirimi o anki duygularla kaleme aldım...
Hissi yaşadım
Saygılarımla
45 yaşında öğrencin yazıyor. Hala öğreniyorum sizden, sizin gibi öğretmenlerimden. Uçmadık, uçamadık yuvamızdan, başka yuvalar yaptık, bizlerde sizlerden öğrendiklerimizle iyiye, güzele, doğruya, barışa doğru gitsin diye elimizden geldiği kadar insanlara destek olmaya, yardımlaşmaya, öğretmeye, öğrenmeye, birlik ve beraberlik içinde ayrışmadan yaşamaya içtiğimiz antla işimizin, görevimizin hayatın içindeyiz. Sizlerle hala birlikte olabilmenin büyük şansını yaşıyoruz. Ektiğiniz tohumlar 780 bin metrekarede büyüyor. Saygılarımla, gözyaşlarımla, derin duygularımla her gününüz çok değerli...
Nasıl da tamamlarlar birbirlerini.. Biri veren, biri alan.. Biri öğrenen, diğeri öğreten..
Ama ikisi de birbirini seven, delice..
Hatta bazen demişimdir.. 'Kimdir öğretmen, hangimiz öğrenci, kim kimi öğretir..' Bilirim ki öğretmen sürekli öğrenendir, bir bakıma o da öğrencidir.. Mezun ettim gittiler derken, neler bıraktılar geride, ne büyük deneyimler, tecrübeler..
Hayat bir yerde yine karşılaştırır.. İter ki Öğretmen öğrencileri hep iyi yerlerde çıksın karşısına.. Gurur duysun, koltukları kabarsın..
Ya 'işsiz, güçsüz, biraz da başarısız ve mutsuz' görürse? İşte o zaman içi yanar.. Kendi çocuğudur çünkü beklediğini bulamayan..
Güne anlam katan şiirinizi ve sizi kutlarım Öğretmenim..
TÜM YORUMLAR (15)