Eski Kimlik Şiiri - Hasan Koca

“Bir kimliğin sessiz izine; evvelden kalan bir ismin hâlâ taşıdığı duygulara…”

Bir çağ vardı,
altı harf,
iki hece;
birinin yüzüydü bir zamanlar,
şimdi hiçbir fotoğrafda olmayan.

Adını yitirmiş bir zamanın içinden geçerken,
eskimeyen bir dost hatırladı o sesi.
Artık hiçbir dile ait değil,
ama unutulmamış bir sessizlikte duruyor hâlâ.
Bir boşluğa bakarken,
gözün kenarında beliren bir ışık gibi.
Kime ait olduğunu bilmeden tanıdığın bir iz gibi.

Bir zamanlar, o adla uyanırdı yüzün,
o sesten sonra yürürdü adımların.
Şimdi aynı ses dönüyor duvarlarda
ama yüzünü geri çağırmıyor o yankı.

Bir izdin geçenlerin ayak ucunda,
kırılgan bir sessizliğe ilişmiş zaman gibi.
Varlığına tutunan bir kırıntı:
Bir başka soyla kapatılmış bir anlam.

Peki bitti mi?
Ad silinince, kimlik de gider mi?
Yoksa bazı şeyler
yalnızca söylenmediği için mi unutulmuş görünür?

Bir gün sessizce fısıldarsın o sesi,
hiçbir yere varmayan bir sokakta mesela,
bir çiçeğin adını unuttuğun gibi
ama kokusunu bildiğin için eğilirsin ona.

İşte öyle.
Bazen bir ad kalmaz geriye,
ama hâlâ seni anlatır.

Bursa 19.06.2025