Badı saba açtı hüzün perdesini

Bad-ı saba açtı yine hüzün perdesini
Öptü gözlerinden güneş mor dağların
Gönül özler uzaklardan o yârin sesini
Eski bir türküdür adı kayıp sevdaların
Bad-ı saba açtı yine hüzün perdesini.

Zehebi meyanda ben aşka bir pervaneyim
Bu hangi mevsim, içime çöken hangi bahar?
Gül ağacı olmasam da ardında bir gölgeyim
Efsunlu mânasına gömüldü yokluğun yine yâr
Gözlerinin buğusu her akşam içimi yakar.